cok ciddiyim nokta

ya aslinda farkinda olup da ayni seyleri hala bile bile yapmak cok kotu hamiyet.
sanki icinde bambaska bi dunya var da hep geyige vurup isi, gecistiriyo gibisin.
ah hamiyet, sen yok musun.
bi sekilde kendimi ifade edebilmeyi o kadar isterdim ki simdi sana.
cetrefilli olmayan, gayet sade cumlelerle, cambazlik yok soz..
icimdeki bu kizginligi bi sekilde yok etmem lazim,
yoksa yine uzulucem.
cunku baskalari hic uzulmez, hep benim uzulen.
belki onlar da tam tersini dusunuyolardir..
aptallar!

ucgen gibi biseydi

sigara paketlerimi biriktiriyorum.
gereksiz, lakin amaci olan bi ugras.
amaci henuz ben de bulamadim ama elbet cikar bir seyler..
tortulari temizlemem gerekiyormus, yavas yavas minik bi spatulayla kaziyorum ben de onlarim.
ama anahtar kelime yavas yavas!
cok hizli veya cok sert olursam izler kalabilir
telefonum elimde yürürken kırağının kayganlaştırdığı asfaltta çotank diye yere yapışınca telefonumun asfalta sürtmesiyle oluşan izler gibi
ilk baktığında belli olmuyo aslında ama ordalar. look closer.
son zamanlarda hiç yapmadığım şeyi yapıp her şeye fazla anlam yüklemek gibi bir alışkanlık edindim, nereden çıktıysa, fesupanallah!
ağır adımlarla peki diyip geçmeyi de öğreniyorum, işime yarıyor fazlaca.
ama bu peki'ler gerçekte hissettiklerimi buruşturup atıyor, fakat ıskalıyor.
çöpler toplanıyo..
ıskalanmış kağıtlar da oldukları yerde kalıp (...)

aman neyse çok sıkıldım yazmaktan, bi sigara yakıcam ben.